Rak koniczyny

Jest to choroba grzybowa występująca dość powszechnie w północnych i południowo-wschodnich rejonach kraju. Wyrządza niekiedy duże szkody na plantacjach koniczyny, rzadziej lucerny i esparcety, założonych na glebach ciężkich, gliniastych i podmokłych. Pierwsze objawy porażenia występują jesienią na tegorocznych zasiewach koniczyny w postaci brunatnych, stopniowo powiększających się plam na liściach. Wiosną roku następnego, po ustąpieniu śniegu, objawy są już wyraźne. Na plantacji koniczyny powstają większe lub mniejsze place zbrunatniałych, obumierających roślin z gnijącymi korzeniami. Na szyjce korzeniowej i w górnej części korzeni porażonych roślin występuje biała opilśń, wśród której wykształcają się czarne, kuliste lub owalne grudki — sklerocja grzyba. Dostawszy się do gleby zachowują one żywotność przez 3—7 lat. Najbardziej wrażliwe na porażenie są rośliny młode,, w pierwszym roku uprawy. Zapobieganie i zwalczanie. Należy używać nasion starannie oczyszczonych, bez domieszki sklerocjów grzyba, siać niezbyt gęsto i nie uprawiać koniczyny na glebach zbyt ciężkich, podmokłych. Unikać przenawożenia koniczyny azotem (szczególnie gnojówką), natomiast stosować nawozy fosforowe i potasowe zwiększające zdrowotność koniczyn. W przypadku silnego porażenia plantacji należy ją — po zebraniu pierwszego pokosu — głęboko przyorać w celu zniszczenia sklerocjów grzyba i na tym polu nie uprawiać motylkowych przez co najmniej 3 lata. Na glebach cięższych, sprzyjających występowaniu raka koniczyny, zaleca się częstsze wykaszanie roślin.